ક્રાંતિને

તું

નીચી નમીને

મારા કાનમાં કહે છે: ‘ચાલ...’

ત્યારે મારા પગમાં

‘ચાલવું...’ ‘ચાલવું...’

થનગની ઊઠે છે.

તું

જેટલીવાર આવું બોલે છે

એટલીવાર

આમ જ બને છે.

મારા પાવલાંમાં

જાણે અંકુરાવા માંડે છે કૂંપળો.

ને પલકારામાં

હું ઘેઘૂરાઈ જાઉં છું આખ્ખે આખ્ખો .

આકાંક્ષાઓથી ભર્યોભાદર્યો જાણે

લચી પડું છું નીચે!

પણ બરાબર

એ વખતે જ

ખસી જાય છે

મારી ઉપર તરફ મંડાયેલી નજર.

તું ફરી મારા કાનમાં છણકાય છે:

‘ચાલને?’

ને-

ચાલવા માટે

ધરતી પરથી

ઊંચકાવા મથતા મારા  પગને

હું

જાણે

આતુરતાપૂર્વક જોયા કરું છું...

૨૬.૦૧.૨૦૦૦