કવિતાકામ

સું ધમાધમ કરો છો?

તો કે’

કવિતા કરીય સીય.

...ઓ..હો...

અચંબાથી

અમારી આંશો થાય સ્હેજ પહોળી

ન

બોલી પડઅ :

ખરું કરો સો, તમે તો !

આંય અમનં  કશી આધાબાધા નહી

ન તમે કાંક

હાડોહાડ વાત કરવા વળજ્યાં સો

અમારી  ,

માંણસની!

ચોમેરથી પીસૈન

સેપટ થઇ જિયેલા

દિન-દુખિયારા

રાંક માણસના તમે ખરા વાલેશરી બન્યા સો , કાંક !!

અમારી વાતે દુઃખણા

તમે પોટલો પાણીએ રોઈ પડો  સો

તાણઅ  

તમારાં આંહુડા લૂહવાનું

અમનઅ બૌ મન થઇ આવઅ સ , ભાઈસા’બ

પણ  

તમે રયા કવિ !

કાંક વાતે વચક્લું પાડી બેહો

એટલે

અમે બીયાતા બીયાતા

તમારી ભલઈનાં ગુણગાન ગઈય સીય.

ન તમેય

લગીરે મોટઈ દાખવ્યા વના

હાવ અજાણ્યા થઈન

પાછા હાંમું અચરજ ઉલાળો સો :

...ઈ..મ ..સ?

વડા ન તે કાંય વકાર હોતા અસે?

અદકું માંણસ તે કુનઅ કીધું હોય!

એવુબેવું અમે બોલવામાં જ હોઈંય

નતમે મર્માળું હસી પાડો.

નાકની દાંડીયે ચશ્માં ચડાવતા

અમારી આંશો મ

ઠેઠ ઊંડાણે

તાકી ન તીર મારો;

અમે બોલ્યા ન તમે હાચેહાચ માની લીધું?

અમે હેંડયા ઈ ન પરભારું પરમાંણી લીધું!?

ભલો તમારો ભારુહો,

ધન સ તમારું આચાંન , મારા ભઈ કરું...!

પણ હાચું કઉ?

તમારી ન

અમારી નિસબત તો

આ બે અક્ષર પાડીય સીય, બસ એટલી જ.

બઉ કરીય તો

એ બાંને અમારા જેવા ,

એવાબેવા ભેગા થઇ ન આવા હડમાલા  કૂટી ય , એ...

બાકી હમજો ન,

એ...ય

આંય ટાઢા છાંયે

ગામ છેવાડાનું ઝાડવું ઝંઝેડીય સીય

ન

ગેરવી લઇય સીય

કાલી કાલી કવિતાયો...

૫.૦૯.૨૦૦૩